Чэрці.

Словы да гэтага фота не патрэбны. Усе зразумела.

Шаўчук (лідэр ДДТ) у адным з інтэрвью узгадаў, як ён пабываў у Армагідоне. Гэта Ізраель, зараз вельмі маленткі гарадок, але гэтаму месцу наканавана стаць полем бою сілаў дабра і зла. Ррый сказаў:
- Поцемкі насталі, стаю я там. Глеба такая тлустая пад нагамі. Думаю. На чыім я баку ў гэтай барацьбе? Падаецца на тым.

А ты на чыім баку?

БТ - урот, страшно и безсовестно.

Артем Троицкий – известный музыкальный критик, очень точно охарактеризовал современное российское телевидение:
- Я считаю современное российское телевидение преступной организацией – сказал он в недавнем интервью радио «Свобода».
Лаконично и точно.
Россия живет в эпоху тотальной власти телевидения. Если после второго переизбрания Ельцина на пост президента Березовский (тогда медиамагнат) заявил, что и из обезьяны он сможет сделать президента, то современное российское телевидение это доказало сполна и без Березовского.

Образно говоря, обезьяна Медведев (фигура у которой есть поддержка только одного влиятельного человека - Путина) смогла стать президентом.
Но и «великий и ужасный» Путин тоже был той самой обезьяной. У Ельцина после первого срока был рейтинг поддержки 2%, но у него был другой ресурс – узнаваемость 100%. У Путина ничего этого не было.
Именно поэтому обезьяна Путин должна была запрыгивать в танк, штурмовик, в подводную лодку и др. Напрыгалась тогда эта обезьяна. Теперь телевидение настолько точно настроенный инструмент, что очередная обезьяна может никуда не прыгать перед зрителями. Она должна, только, слушаться того, кто всем этим управляет - плясать.
Кстати, Путин по инерции продолжает выполнять обезьянью работу. ему хочется скакать на лошадях и опускаться в пучину Байкала. Он это делает на телеэкране, не в реальности. Реально опустить в консервной банке с окошечком могут только дурачка Макаревича. А для первого лица страны это ныряние непростительная беспечность, ведь уже один раз «подводная лодка утонула (улыбка Путина)».
Но такой инструмент как телевидение РФ не феномен. Как минимум, российские ТВ магнаты повторили с отставанием в несколько лет опыт своих коллег из маленькой северной республики (так официально принято было называть Беларусь еще год назад).
Лукашенко стал первой телеобезьяной СНГ. Сумасшедший ресурс у этого нечестного человека в том, что он подсознательно догадывается, что надо делать. Лукашенко знал (догадывался), что тот, кого показывают по ТВ – король ситуации. По сути, ТВ и было единственным ресурсом в первой кампании Лукашенко.
Именно поэтому для Саши Лукашенко придумали сюжет с покушением во время его первых выборов. Не важно, что это сляпанная фальшивка - это понимали только профессионалы, а народ….. Народу это очень понравилось – «честного Лукашенку хочють убить».

Поэтому и взрыв в Минске, к эпицентру которого подбежало первым первое лицо страны - был. Хороша картинка – взрыв прогремел, а я уже тут.
Слава Богу, что дома не пришлось для этого взрывать – республика ведь бульбяно-огуречная, а не соседняя великая империя.

Я сказал в шутку пару лет назад коллегам отца (он был режиссером телевидения):
– Все кто работает на БТ – будут гореть в аду.
Один из коллег отца – парень простоватый – воспринял это серьёзно и спросил у меня:
- А те кто работает на телеканале «Лад» будут гореть в аду.
Я ответил, что будут.

Дело в том, что БТ (беларуская тэлебачанне) раньше называлась вся структура государственного телевидения. Деление на каналы и уход от бренда БТ началось позже. Но, по сути, все национальные каналы Беларуси, так и остались тем самым БТ, которое «урот».
Господа с белорусского телевидения вы будете гореть в аду.
Вы научили целый народ не стыдиться быть циничным, благодаря вам целый народ живет в виртуальной реальности, под придуманными государственными символами, с придуманной историей и искусством.
Вы будете гореть в аду и за то, что научили своему дьявольскому ремеслу и российских коллег. Если и не учили, то продемонстрировали, что вся эта штука работает.
В аду…

В «одноклассниках» я написал одной бывшей знакомой, которая сейчас работает на гомельском телевидении, обидный комментарий. Действительно, она «звезда эфира», стояла на фотографии нарядная с букетом цветов на фоне облупленной хрущевки и помойных баков. Я ей написал: «Какая жизнь у звезды такой и фон – жизнь это не БТ».
И немедленно я был парирован её ответом: «Мы показываем правду, а не подделываем реальность в фотошопе».
Но фотографию эту она все-же убрала.

Неужели она верит то, что мне сказала. Нет, не верит. Она работник БТ, которое «урот».


Артур Цурбаков.

Экавдор.

Эквадор это другой мир.
Но этот мир входит в нашу жизнь, иногда.

В последней программе - "С христипнской точки зрения", у автора - отца Якова Кротова в студии был евангелист пятидесятник из Москвы. Тема программы - прозрение слепых.
Готь инвалид - слепо-глухой. Хорошая дикция у него потому, что ослеп он из-за болезни в 10 лет, а оглох еще позже.
Родиться зрячим, а затем ослепнуть - это горе больнее переносится, чем с рождения не видеть. Слух гостю помог вернуть слуховой аппарат.
Гость сказал, что в юности хотел совершить самоубийство - выброситься из окна. Он слеп,нездоров. Единственное, что его останавливоло - страх не умереть, а превратиться в нщн более тяжелего инвалида.
Было тогда у гостя (речь идет о начале 80-х, насколько я понял) единственная любовь - радио. Он слушал короткие волны и однажды наткнулся на лютеранское радио Эквадора, которое вещало на русском языке. Его заинтересовало не содержание радиопрограмм, а оригинальность - далекий Эквадор, лютеранство.
Толчком к вере для гостя было выступление америконского ученного, который говорил о христианстве и инвалидности (что-то в этом роде).

И гость программы стал верить - остался жить, женился, живет полноценной жизнью...

Радио спасло человека, доло надежду, силы - радио из фантастического Эквадора.

Я знаю, что норвежские активисты вещают на коротких волнах на Бирму. Теперь я понял зачем они это делают. Они дарят людям, которые в беде, в нищите, в несвободе - надежду.
Возможно, кому то в Бирме норвеги подарили и жизнь.
Для бирманцев Норвегия тоже фантастична. Это их Эквадор.

Кастусь Вераніцын — аўтар паэмы «Тарас на Парнасе».

У Гарадку Віцебскай вобласці (есць у Беларусі такі горад з мілагучнай назвай Гарадок) вы можаце пабачыць памятны знак: «У гэтых мясцінах 13 чэрвеня 1834 года нарадзіўся Кастусь Вераніцын — аўтара паэмы «Тарас на Парнасе».

Ці знаў хто з вас, браткі, Тараса,
Што палясоўшчыкам служыў?
На Пуцявішчы, у Панаса,
Ён там ля лазьні блізка жыў.
Што ж, чалавек ён быў рахманы,
Гарэлкі ў губы ён ня браў,
Затое ў ласцы быў у пана -
Яго пан дужа шанаваў.
Т
рыццаць гадоў таму гэты надпіс быў немажлівым, бо імя аўтара «Тараса на Парнасе» лічылася страчаным. Але 13 лістапада 1973 года даследчык Генадзь Кісялёў адшукаў першыя згадкі ў Гістарычным архіве пра аўтара знакамітага «Тараса».
Яшчэ ў 1980 я ў школьных падручніках выгадней было трымацца думкі пра ананімнасць твора, бо перашкаджала літаратуры палітыка. Указанне на тое, што аўтарам «Тараса на Парнасе» быў Канстанцін Вераніцын, утрымлівалася ў рукапіснай хрэстаматыі беларускай літаратуры, якую ў другой палове ХІХ ст. складаў даследчык Аляксандр Рыпінскі.
Тыя сшыткі Рыпінскага ў 1920 я захоўваліся ў прафесара Міхаіла Піятуховіча, які выкладаў у Беларускім дзяржуніверсітэце. Іх і пабачыў адзін з тагачасных студэнтаў, Антон Адамовіч, пазней знаны літаратуразнаўца, патрыярх беларускай эміграцыі ў ЗША.
Сшыткі Рыпінскага згубіліся ў ваенных пажарах. Але ўспаміны Адамовіча, цішком паказаныя Генадзю Кісялёву пісменнікам Максімам Лужанінам у пачатку 1970 х, далі штуршок да гістарычных росшукаў.
Спачатку Кісялёў быў упэўнены, што «Вераніцын» гэта псеўданім.
Таму шукаў па архівах звесткі пра ўсіх магчымых Канстанцінаў. І раптам у дакументах Горацкай земляробчай акадэміі за 1857—1858 гады знаходзіць звесткі пра найпершага выдатніка Канстанціна Вераніцына. Паступова вобраз аўтара «Тараса на Парнасе» паўстаў перад намі ў многіх падрабязнасцях.
Канстанцін Васілёў Вераніцын нарадзіўся ў вёсцы Астраўляны Віцебскага павету Віцебскай губерні (цяпер Гарадоцкі раён). Быў ён па нараджэнні прыгонным.
Тут можна правесці параллель з другім Тарасам — украінецам Тарасам Шаўчэнка. Літаратуразнаўцы неаднойчы звязвалі з ім назву паэмы. Яшчэ Аляксандр Рыпінскі, перапісваючы «Тараса на Парнасе» ў свае сшыткі сцвярджаў: «Прыпавесць гэтая напісаная з нагоды нечаканага з’яўлення ў рускай літаратуры паэзіі простага маларасійскага казака Тараса Шаўчэнкі ў яго народнай гаворцы. Шмат нарабіў ён голасу».
Толькі Шаўчэнка, атрымаўшы адпускную, і надалей застаўся Шаўчэнкам. А наш паэт, меўшы першапачатковае прозвішча Васільеў, пасля атрымання «вольнай» ад свайго пана Васіля Бондырава, выбраў сабе прозвішча Вераніцын. Было ў гэты час Канстанціну 12 год.
Архіўныя дадзеныя кажуць што адстаўны падпалкоўнік Міхал Бондыраў у 1845 г. напісаў зварот на імя інспектара вучэльняў у Віцебскай губерніі, каб падлетка «прынялі ў той клас, у які па іспыце вартым падасца».
Пасля сямігадовай вучобы ў гімназіі ў 1852 прага да навукі прывяла юнака ў Пецярбургскую медыка хірургічную акадэмію, якую скончыў у 1854 годзе.
Вучоба ў Пецярбургу — вось чым тлумачыцца прысутнасць жывых чутакк пра Булгарына і Грэча, пра «Пушкіна, Лермантава з Жукоўскім ды Гогалем», беларускі верш «пушкінскай паэтычнай школы», зграбна загучаў у «Тарасе на
Парнасе».
А потым была вучоба ў слыннай Горы Горацкай «акадэміі», куды Кастусь Вераніцын паступіў ў 1857 г. адразу на трэці курс, а ў 1859 г. у ліку найлепшых студэнтаў скончыў «земляробчы інстытут» са званнем агранома, абараніўшы дысертацыю «Пра беларускую гаспадарку».
Падобна на тое, што «Тарас на Парнасе» складаўся за часам пецярбургскага ды горацкага побыту паэта. Паэма мае ў сабе рысы студэнцкага «капусніка» на вышэйшым інтэлектуальным узроўні. Прызначана яна была для людзей высока адукаваных, знаёмых са светам антычнай міфалогіі якую вярнула ў тагачасную Еўропу літаратурная плынь - рамантызм. Але і сяляне ведалі паэму таксама.
Вось сведчанне аб паэме беларускага фалькларыста Еўдакіма Раманава: Сяляне ўспрымалі паэму як «цікавую байку, але не для нашага розуму».
Узнікае лагічнае пытанне: чаму Вераніцын, прадукт расійскай адукацыйнай сістэмы, які атрымаў веды па расійску піша паэму па беларуску?
Даследчыкі лічаць, што спрацаваў фактар Шаўчэнкі, аўтар «Тараса на Парнасе» жадаў паўтарыць літаратурный подзвіг украінскага брата і пачаў ствараць на мове свайго народу.
У ХІХ стагоддзі русіфікацыя яшчэ не здолела ўкараніцца ў мове беларусаў ад Смаленчышыны і да Беласточчыны, ад Гомельшчыны і да Віцебшчыны.
Напрыклад сітуацыя з пераведзенымі ў праваслаўе ўніятамі. Як сведчаць тагачасныя запісы этнографа фалькларыста Яна Карскага, калі святар у час імшы загадваў прыхажанам цягнуць «Госпадзі, памілуй», шмат якія сяляне адказвалі: «Мы не рускія, каб спяваць «Госпадзі, памілуй!». А з пяці тысяч душ Лашанскай парафіі (радзіма Карскіх на Гродзеншчыне) толькі пяць чалавек умела адгаварыць пацеры (малітвы) па расійску.
Але вернемся да паэмы «Тарас на Парнасе». Адзін з вядомых цяпер спісаў паэмы меў пазнаку «15 красавіка 1855 г., Гарадок». Падкрэслім, што твор распаўсюджваўся ў тысячах спісаў. Вядома, што рукапіс, падпісаны псеўданімам «Навум» меў у сваім архіве і Дунін Марцінкевіч. Але толькі праз трыццаць гадоў паэма «Тарас» трапіла на старонкі газеты «Минский листок» у 1889 годзе.
Вераніцыну на той час было 55 гадоў. У той час ен быў рэсспектабельным пецярбургскім чыноўнікам Міністэрства шляхоў зносін. Менавіта таму ён і не пажадаў выхваляцца аўтарствам «Тараса на Парнасе». Маўляў гэта пісаў студэнт, а я ўжо чалавек сталы.

З тых пор Тарас ужо не ходзіць
Так дужа рана па лясах,
А дзеля гэтага не шкодзіць
Бярвеньне красьці па начах.

Не стала спадара Кастуся Вераніцына па некаторых звестках у 1904 годзе. Магіла Яго не захавалась. Але традыцыі пісаць памфлеты чатырохстопным ямбам пушкінскай школы захаваюцца да нашых дзен.
Тут маюцца на ўвазе паэтычных «сястрыцы» «Тараса на Парнасе» — паэмы «Сказ пра Лысую гару» пачатак 1970 х, ды палітычны памфлет сярэдзіны 1990 х з гучнай назвай, якая нават ператварылася ў мінучку кіраўніка дзяржавы. Сіла мастацтва, яе нічім не перамагчы не ў 19-м, не ў 20-м, не ў 21-стагодзі.

Дык вось што бачыў наш Тарас,
К багам узлезшы на Парнас.
Ён гэта мне апавядаў,
А я ў паперку запісаў.

Артур Цурбакоў.

Интернет побеждает ТВ, становясь генератором новостей.

XV Форум открытого общества «Московские властные войны»

http://community.livejournal.com/ru_latinina/55548.html

Журналист Артур Цурбаков спросил у гостей, видят ли они в современной России что-то хорошее, поскольку до сих пор выступления были сконцентрированы на проблемах.
«Я думаю, что в России появился сильный класс менеджеров. Эти люди не страдают иллюзиями, они очень хорошо понимают ситуацию в стране, но политически неактивны, потому как занимаются тем, что делают деньги», - сказала Латынина.

Второй положительной стороной она считает быстрое распространение интернета. Именно интернет открыл новые возможности для развития независимых СМИ, которые способны адекватно передавать информацию о положении в стране. Сейчас число пользователей интернета в России как раз достигло той критической массы, когда электронные СМИ могут оказывать реальное влияние.


Код доступа
http://www.echo.msk.ru/programs/code/709678-echo/
Ведущие: Юлия Латынина, журналист

Тем не менее, насколько расшатывается сама вертикаль власти, вот по этому поводу у меня есть очень интересное соображение. Соображение это заключается с возросшей в России ролью интернета. Потому что еще раньше чем утвердить монополию над газом, экономикой, режим утвердил свою монополию над телевидением. То есть фактически захват телевидения рассматривался как первый и главный этап захвата всего остального. При этом захват телевидения – он не означал полного краха свободы слова, потому что, вот, есть «Эхо Москвы», есть интернет, есть газеты. Но он означал, что новостью становится то, что показано по телевидению, а все остальное является комментарием. И, вот, мы видим, как интернет на наших глазах становится генератором не комментариев, а новостей.

Посмотрим, что происходит с автомобильными авариями. Когда в декабре 1997 года водитель Путина сбил насмерть 5-летнего мальчика, это даже новостью не было. Сейчас Ленинский проспект – это та новость, которая вытесняет из топов любые официальные новости типа того, что там Медведев сказал в Ярославле.

Другой пример – беспредел ментов. Не то, чтобы он резко возрос за последний год. Но резко возросло количество сообщений о нем. Самое фундаментальное, что можно заметить, это то, что то же самое случилось с официальными событиями, возьмем хоть новости этим летом про Владимира Владимировича Путина. Вот, раньше нам бы показали пробег Путина по трассе Чита-Хабаровск, ну и кто-нибудь в комментариях бы написал, что там желтых Лад было несколько, что это дорога смерти, на которой убивают водителя. Ну, страшно же, да? В XXI веке нету асфальтированной трассы, которая соединяет Москву с Владивостоком, и на этой дороге убивают водителей и, в общем, ментам нет дела. Но все это были бы комментарии. А сейчас мы видим картинку, на которой едет Путин, и мы видим картинку в интернете, которую сняли члены клуба «Диверсант», на которой вот этот вот огромный кортеж и 3 желтых Лады.

Понятно, что новость, снятая членами клуба «Диверсант», она не такая, у нее не такой большой ареал обитания как у телевизора. Но это именно новость, это не комментарий. И, вот, точно так же 2 года назад, там, визит Путина к погорельцам в Рязанскую область. Это было бы новость, а все остальное было бы комментариями. А сейчас мы видим подлинный видеоряд визита и людей, которые кричат в интернете на пленке «Долой правительство!» И это уже новость, это уже не комментарий.

Более того, интернет-сообщество от создания новостей приходит к проведению расследований. Вот, помните Женеву 20 ноября прошлого года, четверо русских подонков устроили гонки на Ламборджини, их там поймали? И тогда мы, естественно, задали... Я, во всяком случае, задала себе вопросы, что бы было с такими же подонками в России? Наверняка, их бы не тронули. И, вот, некоторое время назад в городе Екатеринбурге очень похожее происшествие, 3 машины появляются в Екатеринбурге и их водители начинают бить водителей, стрелять в водителей из травматического пистолета. Ну, мальчики-мажоры. Милиция ничего не замечает, ГУВД Свердловской области заявляет, что машины без номеров и находится в Челябинске блогер Пилигрим67. Сначала он с помощью интернет-сообщества отыскивает все инциденты, в которых замешаны мальчики-мажоры, а потом он находит фотографии их машин, потому что один из интернетчиков выложил их в интернет. Потом пробивает по базам данных их имена – это Александр и Дмитрий Куцуровы. Естественно, у них папа какой-то там босс в «Единой России». Потом блогер находит их личные фото, и заодно еще выясняется, что несколько лет назад вот этот вот в хлам пьяный Дмитрий Куцуров уже убил двух человек. Он влетел в машину, отлетел от этой машины, убил двух человек на остановке, а посадили в тюрьму 26-летнюю девочку, которая вела ту машину, в которую влетел Куцуров.

И, вот, самое важное, что эти сведения блогер Пилигрим67 собирает с помощью интернета. Плотность информации в сети достигла такой степени, что расследование, которое еще 2 года назад потребовало бы работы целого отдела, сейчас потребовало лишь доступ в интернет и наличие, конечно, мозгов.

И многое еще не меняется. Куцуровы, вряд ли, будут наказаны. Но изменилось самое главное – интернет стал источником и организатором новостей, причем благодаря не профессионалам, нам, журналистам, а очевидцам. Потому что источником этих новостей является не профессиональный журналист, источником этих новостей является жертва. И политическая оппозиция в России подавлена, но сеть становится оппозицией.

И в силу характера нашей власти при этом оппозицию, получается, нельзя уничтожить, не уничтожив интернет. Потому что да, ну, мы же не Китай. В Китае можно поставить фильтры там на слово «демократия» или на слово «Тяньаньмэнь». Но, вот, там на слово «Куцуров» поставить фильтр нельзя.

И это очень интересное развитие событий, потому что, вот, в свое время видеоплеер в значительной степени разрушил СССР. В условиях принципиально иных средств доставки и копирования информации стало невозможно утверждать, что советское – это лучшее. И, вот, когда путинский режим устанавливал монополию на информацию с учетом телевидения, то оказалось, что технологическое развитие общества нарушает эту монополию самим существованием интернета. И, конечно, в ближайшие несколько лет, видимо, либо режим уничтожит интернет, либо интернет уничтожит режим.

Характары

(7 хвілін беларускай мовы на Рады-4)

Апошні наш урок беларускай мовы быў месяцы паўтары таму. Будзем лічыць, што мы бралі перапынак на лета – адпачывалі. Але зараз за працу!

Партрэт беларуса, напісаны пэнзлем Рэпіна.


Я абяцаў слухачам і калегам, што гутарка ў наступным уроку пойдзе пра чалавечыя характары. Гэтая тэма ў мове сустракаецца вельмі часта, бо апісваючы чалавека трэба распавесці не толькі пра яго знешнасць, але і, вобразна кажучы, пра душу.
= Артур а когда человек хорошій, что в этом случае надо пронего говоріть?
Трэба казаць – добры чалавек. Нельга блытаць сэнс слова харошы, бо ў адрозненні ад рускай мовы, у беларускай гэта азначае – прыгожы.
= Т.е. красівый. Красівый человек – харошы чалавек.
Так, Аня. Але часцей ўжываецца слова прыгожы.
= А плохой человек, плохой характер это… –
Дрэнны, кепскі. Толькі мне падаецца, што дрэнных людзей робіццаў свеце ўсё меньш і меньш.
= Люді бывают не то, чтобы совсем плохімі. Есть черты характера, которые не очень мне нравятся – нпрімер, жадный человек. Как это сказать по белорусскі?
Чалавек – прагны, прагавіты, хцівы, сквапны. Скнара по беларуску гэта….
= Мне кажется, что – жадіна.
Слушна, Аня. Але - прага да ведаў, гэта імкненне асобы, калі яна прагне ведаў, імкнецца стаць разумнейшай – гэта вельмі добрая рыса характару. Таму нельга блытаць два гатункі прагі – адзін з якіх жадность, а другі ненасытносць.
= Есть еще Прага в Чехіі.
Гэта той самы выпадак, які часта сустракаецца ў славянскіх мовах. Словы гучаць падобна, ці нават аднолькава, але маюць розны сэнс.
= Да занімаясь белорусскім я не раз уже это замачала, бывает очень смешно. Но вернемся к характерам. Мне очень нравятся люді заботлівые і усердные, как это по белорусскі?
Па беларуску гэтыя рысы характару можна апісаць адным словам – руплівы.
Але ёсць і больш дакладныя словы – клапатлівы чалавек, які клапоціцца, турбуецца – гэта – заботлівый человек. Забота па бделаруску – клопат, турбота.
А усердный человек – па беларуску – стараны, дбайны
= Артур, еслі человек доброжелательный – то это будет “дабражадаючый”?
Не, у такім выглядзе гэта слова мае іншы сэнс – той хто жадае чужога дабра, але так па беларуску не кажуць. Нельга рабіць даслоўны пераклад, так званую кальку.
Доброжелательный па беларуску – зычлівы чалавек, дарэры ен можа ў цяжкі час пазычыць грошы. Але з пазычанымі грашамі нельга жартаваць, створыцца запазычанасць і… толькі гэта іншая тэма.
= Когда я готовіла эту тему мне встретілось слово – шчыры, очень похоже на серый. Серый характер, так бывает.
Зноўку тыя ж граблі. Бязспрэчна словы крыху падобныя, але шчыры чалавек гэта – іскренный, дружелюбный человек.
= Чэсны, так тоже можно сказать.
Не, Аня нельга. Слова “чэсны” паходзіць з лексікона так званай “трасянкі” – рускіх словаў, якія вымаўляюцца па беларуску. Слова “чэсны” мае саркастычнае адценне. Палітыкі любяць часта заяўляць аб сваёй “чэснасці”.
Сумленны чалавек – той хто ніколі не хлусіць – гэта честный человек. Сумленне па руску – совесть.
Аня як ты лічыш, а славалюбства ці ганарлівасць, гэта станоўчыя рысы характару, ці адмоўныя?
= Речь ідет о честолюбіі?
Так
= Нет мне такіе люді не нравятся.
Мне таксама не падабаюцца, але чалавечы гонар – такая рэч, якую кажучы па руску – надо беречь с молоду.
= Бывают невесёлые, хмурые люді. Как это по белорусскі
Панурыя, хмурыя, пахмурныя – людзі. Дарэчы надвор’е можа быць пахмурным, калі шмат хмараў на небе. У рускай мове ёсць падобны словазлучэнне – хмурое небо – пахмурнае наба. Хмары на небе – не весела на душы – пахмурны чалавек – той ў каго ў душы хмары.
= Очень смешно, человек с тучей.

Ну так, беларуская мова ўжывае шмат вобразаў – вельмі маляўнічая мова.
А калі казаць пра самую адмоўную рысу характару, то на мой погляд гэта, калі чалавек – ілгун, хлус, манюка.
= Речь ідет о лгуне, врунішке, только “манюка” – ток кто маніт, поднанівает?
Нам сустрэлася зноўку несупадзенне сэнсаў у славянскіх мовах. Маніць па беларуску – врать, лгать. Мана – ложь. Таму, што рускае маніть на беларускую мову перакладаецца, як клікаць, вабіць.
Есць, дарэчы, прывабныя людзі – гэта тыя з кім цікава, з кім хочуць сябраваць. Па русску самы дакладны пераклад – очаровательный – чароўны чалавек. Чалавек які мае чараўніцтва – волшебство.
= Волшебный человек – это очаровательный.
Так, толькі не путаць з чараўніком – волшебнік гэта адно, а добры, чароўны чалавек – зусім іншае.
= А мне очень нравятся преданные люді, это очень хорошіе і надежные друзья. По белорусскі прэданны нельзя сказать.
Так нельга, трэба казаць – адданы чалавек – преданный, страстный.
Але страстный человек па беларуску, гэта таксама і заўзяты, палкі чалавек.
= Сегодня речь в программе шла о Владіміре Короткевіче – это человек преданный белорусской культуре і історіі. Как это сказать по белорусскі?
Чалавек адданы… Дарэчы, ці чула ты раней пра гэтага пісменніка?
= Я відела фільм “Дікая охота короля Стаха” мне очень понравілось, но мне казалось, что это про Польшу лібо Літву.
Не вельмі дзіўна, бо беларусы гэта народ у якога скралі гісторыю. Краіна замкаў і рцараў, слаўных перамогаў і еўрапейскай культуры, калі стала часткай Расійскай імперыі згубіла сваю гісторыю. Беларусь з галоўнай часткі Вялікага княства літоўскага ператварылась у невыразны паўночна-заходні край.
Але і савецкія ўлады не вельмі імкнуліся аднавіць сапраўдную гісторыю. БССР таксама працягвала заставацца дадаткам да агульнай рускай культуры. Але дзякуючы такім адданым, прагным асобам як Уладзімір Караткевіч мы беларусы вярнулі сваю гісторыю. І калі кажуць, што адна асоба ў лесе чалавецтва мала што значыць, я звяртаю ўвагу на Караткевічады Быкава, Даўлатава ды Салжаніцына, да Іаана Паула 2-га, ці да айца Меня. Чалавек калі ён узброены адданасцю і верай у слушнасць сваёй справы – зменяе лес народу, робіцца чароўнай крыніцай, з якой бяруць сілы нашчадкі.

Артур Цурбакоў.

Виктор Шендерович - лучшие люди России

Эфир Эхо Москвы, Особое мнение. Тут можно говорить.
Виктор говорит. Эта цитата - то, что может сказать только думающий,
хороший человек, гражданин.
Виктор - молодец.

Гости: Виктор Шендерович
Ведущие: Эвелина Геворкян
Передача: Особое мнение

Четверг, 24.02.2011

О помошнике судьи Данилкине, который засадил Ходорковского и Лебедева:

"Я понимаю, что Васильева сказала правду. Я понимаю, что она её сказала, потому что она это захотела сказать. И у меня есть одна простая версия, совсем. Она это сказала, потому что она услышала, до неё дошли слова Марины Филипповны Ходорковской: «Будьте прокляты вы и дети ваши». Она их приняла на свой счет как часть этой системы. И она этим заявлением своим сняла это проклятье со своего ребёнка. Вот и всё".

Теперь пару слов от меня. Путин и компания, вы собираетесь все взять с собой на тот свет? Хватит рвать РФ, подумайте о детях своих, законорожденных и незаконнорожденных. Жизнь коротка.

http://www.echo.msk.ru/programs/personalno/752395-echo/

Памяці Грунвальду

тэкст праграмы на Радыё-4 (Эстонія).

Паважаныя слухачы, у сённяшніх літаратурных старонках гутарка пойдзе пра новы твор беларускага даследчыка гісторыі і пісменніка – Анатоля Тараса. Спадар Анатоль – доктар навук у галіне інфарматыкі, рэдактар гістарычнага альманаху “Дзяды”. Аўтар кніг на вельмі складаныя тэмы: “Войны маскоўскай русі з ВКЛ і Рэччу Паспалітай”, “Анатомія нянавісці – руска-польскія канфлікты”, “Гісторыя імперскіх адносінаў – беларусы і рускія з 1772-га п 1991-я гады”.

Літаральна некалькі дзен таму, спадар Анатоль прэзентавай шірокай публіцы сваю новую кнігу – “Грюнвальд – 15-га чэрвеня 1410 года”.

Новы твор прысвечаны той самай вялікай бітве беларускага, літоўскага, польскага, татарскага, рускага народаў, якая адбылася 600 год таму. Патрыёты таго часу паклалі свае жыцце ў змаганні з нямецкімі рыцарамі .......... ордэну. Нашыя продкі спынілі нямецкую-рыцарскую экспансію на Усход. Напрыклад, мне вельмі падабаецца такое красамоўнае тлумчэнне гэтай вялікай падзеі: “Менавіта дзякуючы Грунвальду, народы сучасная Польшчы, Літвы, Беларусі і заходняй Расіі размаўляюць на родных мовах а не па-нямецку”.


Бітва адбылася 15 ліпеня 1410 года. Гэта была кульмінацыя вайны 1409-1411 гадоў, якая ішла паміж нямецкім Тэўтонскім ордэнам і злучанымі сіламі Польскага каралеўства і Вялікага княства Літоўскага. У Польшчы каралём быў Уладзіслаў Другі (ў паганстве Ягайлы), ВКЛ узначальваў яго стрыечны брат Вітаўт.
Гэта была вайна за Жамойта. Захоп гэтай зямлі дазваляў злучыць тэрыторыі Тэўтонскага ордэна з тэрыторыяй Лівонскага ордэна па сушы.
Як ўсякая вайна ў тыя часы, яна складалася з сутычак, набегаў, з пераменным поспехам дзесьці перамагалі тэўтонцы, дзесьці палякі, дзесьці ліцьвіны ... У тыя часы ў Еўропе лічылася, што вынік вайны вырашае так званае генеральную бітву.

Адносіны паміж каралём Ягайлам і вялікім князем Вітаўтам былі вельмі няпростымі. Уладзіслаў-Ягайла забіў бацьку Вітаўта Кейстута, а Вітаўт, у сваю чаргу, забіў братоў Ягайлы.
Але лідэры дзвюх дзяржаў ўсведамлялі, што паасобку не справяцца. Бо нават аб'яднаныя сілы саюзнікаў, якія колькасна пераўзыходзілі сілы тэўтонцаў, з вялікай цяжкасцю атрымалі перамогу.

Аб Грунвальдскай бітве напісана вельмі шмат. Але цэльнай карціны да гэтага часу не даў ніхто. У апісаннях яно распадаецца на шэраг эпізодаў, якія паміж сабой ніяк не звязаныя. Кожны ўдзельнік апісвае яго са сваёй пазіцыі. Анатоль Тарас паспрабаваў узнавіць цэльны карціну бітвы, каб паказаць ўклад кожнага з удзельнікаў і зразумець, дзякуючы чаму ўдалося перамагчы.

Ордэн уяўляў сабой вялізную сілу, у асноўным складаўся з прафесіяналаў і лічыўся непераможным. Для рыцараў вайна была сэнсам жыцця. У ВКЛ такога не было, тут заўсёды збіралі на вайну апалчэнне. Шляхцічы узбройваць сваіх мужыкоў - хто лепш, хто горш. Прафесіяналамі яны, вядома, не былі. Не было і пастаяннай арміі. Сабраць войска, праўзыходную рыцарскіх, было вельмі няпроста, наймітаў было шмат з абодвух бакоў.

Найбольш праўдападобнай лічба - 27 тысяч з боку ордэна (з 27 тысяч воінаў рыцараў было 700 чалавек). З боку аб'яднаных сілаў - 32 тысячы (з польска-літоўскага боку рыцараў называлі вершниками, або панцырных баярамі). Яны не саступалі Тэўтонскім. У кожнага рыцара быў збраяносец - таксама на кані і таксама ў браню. Суправаджалі рыцара арбалетчики, стрэлкі з лука і крючники, які чапляецца каня за ногі, валілі яго і дамагаліся рыцара праз шчыліны даспехаў спецыяльнымі вузкімі кинжалами.
Па мерках таго часу, гэта каласальныя арміі. Да прыкладу, некалькімі стагоддзямі раней 10-12 вікінгаў бралі штурмам замак! Таму Грунвальдская бітва ўразіла сучаснікаў сваім каласальным размахам. Калі праводзіць аналогію з нашым часам, то можна сказаць, што з аднаго боку было тысяч 200, а з другога - 250.

У той час людзі ваявалі за князёў, каралёў. Кожны лічыў сябе васалам канкрэтнага вяльможы. Але галоўнае - ваявалі за сваю зямлю - радзіму. Паняцця нацыі, нацыянальнай дзяржавы ўзніклі толькі ў XIX стагоддзі. З боку ордэна ваявалі прадстаўнікі 22-х нацыянальнасцяў, з боку саюзнікаў - 12-і нацыянальнасцяў, у тым ліку татары, караімы, чэхі, армяне ...

Бітва пачалася ў 12 гадзін дня на правым флангу, дзе стаялі войскі літвінаў і татар вялікага князя. Праз гадзіну-паўтара ўступіла ў бой левае крыло - польскае. Скончылася прыкладна да пяці-шасці гадзінаў вечара.
Спадар Анатоль так апісвае тагачасную тактыку:
«Было некалькі ліній воінаў, таму што шэсць гадзінаў запар махаць мячом, сякерай, кап'ём не можа ні адзін чалавек. Ніколі не змагаліся ўсё адразу - толькі датыкальнае лініі. Астатнія падбадзёрвала, дапамагалі, замянялі загінуўшых ... Былі ваяводы, якія кіравалі сваімі харугвамі ».
Вітаўт двойчы ўводзіў у бой рэзерв, Ягайла таксама ўвёў рэзерв. Вялікі князь Вітаўт сам удзельнічаў у баі, а Ягайла сядзеў на ўзгорку ззаду сваіх войскаў і кіраваў імі адтуль.

Фактараў перамогі было некалькі.
Першы - войскі Вітаўта разыгралі ілжывае адступленьне. Гэтая тактыка была выдатна вядомая доследным воіну Вітаўту. Яно неабходна было, каб цяжкая Рыцарская коньніца, захапіўшыся перасьледам, засмуціла свае шэрагі. Бо калі рыцары ішлі плячо да пляча, былі несакрушальнае сілай. Іх не магло спыніць нішто. Кожны конны рыцар быў падобны танкі: ішла сцяна металу, ад якой можна было толькі бегчы ў жаху.

Другі - войскі Вітаўта наладзілі лагер на беразе рэчкі Маршы. Лагер быў замацаваны - вазы паставілі ў два-тры шэрагу квадратам, набили іх камянямі, злучылі ланцугамі. Там заселі простолюдины ўзброеныя Багрым, дубцамі, молата. Рыцары тут страцілі тэмп, завязла ў дрыгвачке на беразе ракі. А лёгкая кавалерыя Вітаўта адступіла за рэчку, сышла направа і налева, затым акружыла рыцараў. Чатыры тэўтонскіх харугвы страцілі тут мінімум палову сваіх сіл. Гэта сур'ёзны ўдар.

Трэці - адыграла ролю колькасную перавагу саюзнікаў, дзякуючы чаму Вітаўт і Ягайла здолелі стварыць два тактычна рэзерву, якія адыгралі вельмі важную ролю.

Чацвёрты - вялікая мужнасць і воінскае майстэрства, праяўленыя нашымі продкамі.

Кульмінацыя паўстала потым на левым флангу, калі палякі зварухнулася і ледзь не звярнуліся ў ўцёкі. У гэты час Ягайла увёў рэзерв, становішча выраўнаваць.

Анатоль Тарас кажа: - Ёсць яшчэ адзін малавядомы факт - у шэрагах ордэна быў здраднік, знаменосец Кульмской зямлі Никкель фон Ренис. Здраднікам ён стаў за вельмі прыстойную суму.
У тыя часы кіраванне войскамі на полі бою ажыццяўлялася сцягамі - бо грукат і лязг стаяў страшны. У самы востры момант бою ён даў сігнал да адступленьня двух харугвамі. За імі пайшлі яшчэ чатыры ордэнскіх харугвы, узнікла разлад, палякі перайшлі ў контрнаступленне.
Т.л. вызначыла, што нашыя продкі выкарысталі ў Грунвальдскай бітве такі род войскаў, як ваенная разведка.

Тады вярхоўны магістр ордэна Ульрых фон Юнгінген увёў у бой свой рэзерв - 14 або 16 харугваў. Але менавіта ў гэты момант на дапамогу палякам прыйшлі ліцьвіны, якія ўдарылі ць фланг і тыл гэтаму рэзервуар, узялі яго ў кальцо. У ім з 250-і тэўтонскіх рыцараў загінулі 203, у тым ліку ўсе ордэнскай кіраўніцтва, уключаючы вярхоўнага магістра.
Вораг зьбег, у палон здаліся каля 14 тысяч чалавек. У ордэнскай сталіцу Мариенбург (сёння Мальбарку) дабралася усяго паўтары тысячы чалавек з 27 тысяч!

Карціна, з сучаснай пункту гледжання, была жахлівай - адсечаныя рукі, ногі, распоротые жываты, знесеныя галовы ... Пасля бітвы на полі засталіся тысячы забітых і параненых. Мужнасць праявілі воіны з абодвух бакоў. Але ў плане аператыўна-тактычнага мастацтва Вітаўт і Ягайла ў гэтым паядынку роўных перайгралі немцаў.

Страты былі вялікія з абодвух бакоў. Дакладныя лічбы невядомыя. Войска ВКЛ страціла прыкладна 10 тысяч забітымі і памерлымі ад ран, столькі ж і войска Польскага каралеўства. Больш за палову войскі было страчана!
З боку Тэўтонскага ордэна страт было яшчэ больш - тысяч 17 загінула, да 14 тысяч трапіла ў палон. Гэта, вядома, не пакончыў з магутнасьцю ордэна, але падарвала яго падмурак, якім з'яўлялася менавіта войска.

ПЕСНЯ ПАСМЯЦІ ВОІНАМ……..КАМЭЛОТ

Пасля Грунвальду тэўтонцаў больш не шанцавала, яны яшчэ два разы ваявалі з палякамі, але абодва разы пацярпелі паразу. Праз 56 гадоў, калі быў заключаны другі Торнский свет, ордэн прызнаў сябе васалам Польскай кароны. З 1410 года і да вясны 1915 г. - больш за 500 гадоў - на нашыя землі не ступала нага нямецкага воіна.
ВКЛ набыло статус еўрапейскай дзяржавы, да канца праўлення вялікага князя Вітаўта княства займала велізарную тэрыторыю - ад мяжы з Пскоўскай рэспублікай на поўначы да Крыма на поўдні, ад Галіцыі на захадзе да Акі і Угры на ўсходзе. Таму слава Грунвальду - такое ж набытак нашага народа, як і перамога ў Вялікай Айчыннай вайне.

Так лічыць пісменнік Анатоль Тарас.

ПЕСНЯ – “А дзе ж тыя ваяры”

Сучаснікі адчуваюць усю веліч Грунвальду. У Польшчы і Літве многія гарады маюць вуліцы з гэтай назвай. Прыгадайце літоўскі фудбольны клуб “Жальгірыс” – у перакладзе на беларускі гэта азначае “Зяленае поле”, а пе-нямецку гэта “Грунвальд”.
Уявіце, 600 год мінула, а сучасныя Літоўскія аматары фудболу дагэтуль балеюць за сваіх рыцараў на футбольным полі, якія б’юцца за перемогу.

Я быу ў Грунвальдзе. Зараз на гэтым полі, што знаходзіцца ў Ольштынскім ваяводстве ў сучаснай Польшцы вялізарны музей. Весь час тут дэманструецца выдатны мастацкі фільм “Грунвальдская бітва”. Ен дапамагае наведвальніку уявіць што дбылося 600 год таму.
На Грунвальдзе есць вялізарны бронзавы стэнд, на якім паказана дыспазіцыя войскаў і напрамкі іх атакаў. Есць там і ахвяра апошняй сусветнай вайны – рэшткі помніка перемозе ў Грунвальдзе з Кракава. Калі Польшча была акупавана нацыстамі, яны ўзарвалі гэты помнік – нашчадкі рыцараў на маглі дараваць і праз поў тысяячагодзя перамогу над іх продкамі.
Але самае галоўнае, на мой погляд тое, што на грунвальдскім полі застаўся дух перамогі. Ен нагадвае, натхняе, ен заклікае да барацьбы, да волі, да будучыні.

А што сучасная Беларусь? Нажаль, на працягу усяго савецкага часу ў нас планамерна рацавалі над тым, каб скрасці гісторыю. Але памяць пра вялікую перамогу нашых праайцоў засталася ў народзе, яе захавалі нацыянальныя эліты. Менавіта таму ў Вільні на свяце перамогі на “Грунвельдзе” разам з Літоцамі і другімі народамі-пераможцамі будзе і дэлегацыя культурных дзеячоў з Беларусі.
Бо “Грунвальд” гэта перамога і белрусаў таксама.


Артур Цурбакоў.

Виктор Мартинович и моя «Паранойя».

Сюжет о Викторе Мартиновиче и его книге «Паранойя» - запрещенной в Беларуси,
книге – «в стране на букву Б».

Мама Юрия Захаренко. Живет в Василевичах, Гомельская область.


Каюсь, я пошел на преступление – бесплатно скачал копию с одного из сайтов. Простите Виктор. Сам хозяин сайта тоже просит прощения, за нарушение ваших, Виктор, авторских прав, но это форма борьбы с режимом в «стране на букву Б»

И на первых же страницах я нашел строчки, ради которых книга должна была появиться: «Но, знаешь, я благодарен им. Да, да. Благодарен. Всего лишь за одну вещь. За бесследность. За то, что всех его врагов никто и никогда не находил. Ни в каком виде. Они навсегда остались живыми — люди столько не живут, сколько их будут ждать. Сначала жены. Потом дети. Потом внуки».

Спасибо Виктор, вы смогли сжато описать чувство которое я непременно испытывал, когда ездил из Гомеля в сторону Мозыря (или обратно) мимо городка Василевичи. Ничего примечательного там нет, кроме колоритных цыган. Я пару раз даже работал там, когда еще был геологом. Но это родина Захаренко. Это там старенькая мама ждет Юру…

Василевичи это Речицкий район, если не ошибаюсь. Из-за того, что менты Речицы, задержали мою машину (она якобы числилась в угоне), я не смог попасть на «Площадь Калиновского». Но моя жена, друзья туда доехали. А я, как владелец угнанного авто, вынужден был общаться с начальником районной милиции. Нас просили подписать какието секретные подписки о том, что мы предупреждены о противоправности наших намерений.
Я говорил ему: - Вы же знаете, почему нас задержали. Отдайте машину. Вы же начальник милиции того же района где начинал службу Захаренко.
Он ответил: - Знаю, и его знал.
И тогда я его спросил: - Вам не стыдно?
В ответ молчание, разговор был окончен.
На следующий день мне надо было присутствовать при экспертизе. Я сказал, что меня не будет, что приеду за машиной через пару дней. Мне ответили правоохранители, что не надо оставлять машину на территории их управления, т.к. стоянка не охраняема и с машиной может (а значит обязательно сможет) что-то случиться.
На речицком вокзале, мы ждали поезд в Минск. Мои пассажиры не доехали на машине, значит поездом доедут. Бурно обсуждали «дурдом» с отобранной машиной, наши планы, параллельно огетировали. Все, кто был в зале ожидания понимали зачем люди едут в Минск. Понимали, но не одобряли.
- «Бацька» все делает правильно. Я пашу землю, а вы…. – сказал один из соседей.
- Ну так целуй сраку своему Батьке, хотя он тебе и этого не позволит – побрезгует. Продолжай пахать за копейки. – сказала моя спутница – очень боевая дама.
Тут в наш диспут вмешалась группа бомжей. Самая адресная электоральная группа режима. Один из них сказал, что в стране у нас все хорошее, что солнце светит, что он чистый. Второй и третий были более жестко настроены. Четвертый был очень жестко настроен - матюгался. А пятый был настроен никак. Он плохо себя чувствовал. Бедняга снял с ноги один ботинок, развязал шнурок на другом. Для него даже пытались вызвать скорую помощь. Поезд подоспел во время, драка не успела завязаться.
Из-за того, что компания бомжей не дала бы мне пережить эту ночь на вокзале в Речице. Я поехал ночевать в другой город - Калинковичи.
На следующее утро я вернулся в Речицу на «экспертизу». Молодой офицер – эксперт-криминалист добросовестно провел процедуру. Возле серийного номера кузова автомобиля соскреб краску, сделал какое-то заключение. Я спросил его: - А если бы вам приказали найти у меня наркотики, вы бы их нашли?
В ответ тоже была тишина. Надеюсь, что ему тоже было стыдно.

Солнце действительно светило. Утро было прекрасное. Мило выглядел даже милицейский УАЗ с прицепом.
- Не обычно, милицейская машина с прицепом – подумал я – прицеп брезентом накрыт, зачем то.
И тут я увидел, что из под брезента выглядывают ноги – одна с расшнурованным ботинком, а другая босая. Я тут же вспомнил "чья это нога". Один из нас это ночь действительно не пережил.
Но я думал о тех, кто в это время был в Минске. «Слуги режима» могут сделать все что угодно. Там моя жена, коллеги. Признаюсь, не до бомжа мне было.

Мой отец был знаком с Захаренко, когда тот служил в Гомеле, говорил, что он настоящий профессионал, прекрасный человек. Был очень рад, когда Юрий стал министром. И вот такой «бордель» на родине Захаренко творился после его исчезновения. Менты, которые день убили на то, чтобы нас продержать в отделении. Купающийся в лучах солнца мертвый бомж. Экспертиза.

Про все это я вспомнил после строк Виктора Мартиновича - «Но, знаешь, я благодарен им. Да, да. Благодарен. Всего лишь за одну вещь. За бесследность. За то, что всех его врагов никто и никогда не находил. Ни в каком виде. Они навсегда остались живыми — люди столько не живут, сколько их будут ждать. Сначала жены. Потом дети. Потом внуки».
Я почувствовал себя в то утро человеком, который выбрал что-то более важное, чем валяться мертвым в кузове без ботинка или царапать автомобиль одетым в милицейскую форму. Мне кажется, что в то утро я ждал Юрия Захаренко, хорошего человека из Василевич. Мне не было стыдно.
Была ли это паранойя, не знаю.

Артур Цурбаков.

Что говорит о фильме "Стиляги" Козел на саксе.

Воскресенье, 28.03.2010 на Эхо Москвы прошла программа
"Стиляги - молодежная субкультура или форма протеста" в сериале посвещенном хрущевскому времени.

Ведущая Ксения ЛАРИНА представила гостя: И в гостях у нас выдающийся музыкант и писатель – поскольку он написал целую книгу о своей жизни – это Алексей Козлов. Добрый день, Алексей, здравствуйте!
В заключительной части программы не мог не прозвучать вопрос о нашумевшем недавно кинофильме "Стиляги".
И вот какого мнения о кино настоящий т.н. стиляга (оскорбительный термин придуманный советской пропагандистской машиной)

А.КОЗЛОВ: Я провожу такую аналогию: если бы, вот, представьте себе молодых людей, которые решили снять мюзикл об Освенциме. Петь там… вот как сжигают евреев в камерах, как их, там, газом отравляют и потом… отравляют и потом сваливают все трупы. И под это дело бы пели. И назвали бы этот мюзикл «Жиды». Вот это вот совершенно… усиленная, но аналогия.

К.ЛАРИНА: Т.е. под этим мифом погребены просто живые люди, получается, что там все было всерьез.

А.КОЗЛОВ: Понимаете, вот я вот этих жидов, который выжил случайно в Освенциме. И я бы вот этот фильм смотрел…

Вывод - советская пропаганда продолжает бомбить по мозгам граждан современной РФ. Не противостояние совковой системе, а песни и пляски, хи-хи и трахи с неграми.
Спасибо Козлову (Козлу на саксе) - развеял ГБ-шно - комсомольский туман.

Я в детстве был на концерте Арсенала. Ничего не понимая, я получил огромное удовольствие. Кто знает, может та далекая встреча с прекрасным зарядила меня и батарейка работает до сих пор.



Алексей Козлов известен любителям джаза не только России, но и других стран мира. Биография Козлова пестрит громкими событиями и внушительными достижениями. Человек, двигавший в такой стране, как СССР такую сомнительную (с точки зрения правящей партии) музыку, как джаз с 1957 года, не может иметь маленького послужного списка - это понятно. Он участник и лауреат огромного числа джазовых фестивалей. Пропагандирует джаз не только как исполнитель, но и как ведущий теле и радио программ («Весь этот джаз» на 1-м канале, «Джаз, Рок и медные трубы» на радиостанции «Арсенал» и др.), регулярно публикует материалы в авторской колонке «Джаз.ру». Алексей Козлов поражает своими энергией и жизнелюбием, а на концертах всегда царит своя особая неповторимая атмосфера.

Сейчас «Арсеналу» больше 35 лет, он давно занял свою заслуженную нишу, а когда-то, в начале 70-х, это был первый в СССР джаз-рок ансамбль. Сейчас в составе коллектива играют высокопрофессиональные музыканты - бас-гитарист и аранжировщик Евгений Шариков, пианист, также владеющий синтезатором Дмитрий Илугдин и ударник Юрий Семёнов. Нынешний «Арсенал» открыт к самым разным музыкальным направлениям, придерживаясь основного стилистического стержня - «фанки-фьюжн».

"Папа Коли" и Беларусь.

Каждая нация должна пережить своего Пилсудского.

Полный неудачник в личной жизни, человек с недостаточным уровнем образования,

неясным жизненным опытом смог занять пост главы государства на единственных в истории современной Беларуси относительно свободных и демократических выборах. В последствии Лукашенко узурпировал власть и продолжает занимать высший пост в стране.
В чем причина такой живучести фигуры политика Лукашенко и авторитарной системы Беларуси в целом? Прежде всего, в личности самого президента Беларуси. Часто его называют «политическим животным», т.е. человеком, который инстинктивно чувствует какое решение надо принять и как его надо осуществить, чтобы еще на некоторое время продлить пребывание у власти.
Белорусский общественный деятель и политический технолог Юрий Воронежцев видит эту ситуацию следующим образом. Он называет Лукашенко человеком, который гениально исполняет роль в созданном им арсенале политических образов. Этот арсенал весьма широк. Образы, которые использует Лукашенко в своих политических кампаниях весьма эффективно и адресно воздействуют на электорат. В этом искусстве оппоненты Лукашенко не способны его превзойти, а главное, что у лидеров противников режима нет понимания важности применения данного инструмента.
Американский автор Эрик Хоффер в своем труде «Истинноверующий. Мысли о природе массовых движений» так описывает свое видение вождя массового движения: «Исключительный ум, благородство и оригинальность характера, по-видимому не необходимы и, возможно даже нежелательны (для вождя). Главные требования, очевидно, следующие: смелость и восторг полного неповиновения, железная воля; фанатичная убежденность в том, что ему известна единственная истина, вера в свое призвание и в свое счастье; способность страстно ненавидеть; призрение к настоящему; понимание людей; любовь к символам (представлениям и церемониям), безмерная наглость, проявляющаяся в игнорировании последовательности и справедливости; сознание, что глубочайшее желание приверженцев – это неутомимое желание общения; умение привлечь и удержать группу преданных и способных помощников… Свои почти сверхъестественные силы вождь применяет не столько в его властвовании над массами и влиянии, сколько в умении очаровывать небольшую группу способных людей и господствовать над нею».
Всеми перечисленные способностями Александр Лукашенко обладает, именно это и позволяет ему оставаться столь долгое время «отцом белорусского народа», при отсутствии каких либо успехов в экономике и развитии общества.

Следует заметить, что Эрик Хоффер изучыал массовые движения на материале событий предшествовавших Второй мировой войне. Это период становления новых национальных государств после крушения наднациональных европейских империй. В этот период авторитаризм в правлении государством был нормой в центральной Европе (исключением была только Чехословакия).
Возможно современные авторитарные процессы в Беларуси и других осколках СССР – поиск бывшими республиками своей национальной идентичности и формирование нации являются отражением схожих процессов в новых государствах Европы в межвоенный период. Отставание от политических процессов центральной Европы является платой за существование бывших республик СССР в составе наднациональной империи.
В этой ситуации политическая фигура Лукашенко выглядит достаточно органично. У получившей независимость межвоенной Польши был Пилсуцкий, почему у обредшей независимость Беларуси не может быть схожей фигуры в лице Александра Лукашенко. Тем более, что с созданием идентичности белорусской нации Лукашенко вполне справился. Из самого советского народа, который не знал национального языка и не чувствовал необходимости в национальной истории белорусы превратились в нацию, которая не пользуется национальным языком, применяет идеологизированную рукотворную историю, но определяет себя как отдельная нация.
Лукашенко назвал воссозданную белорусскую нацию «русскими со знаком качества». Этот образ белорусской нации весьма далек от идеалов националистов от творческой интеллигенции, но весьма воспринимается белорусским обществом в целом. Белорусский гражданский национализм (идеология основанная на идентификации по принадлежности к территории, а не по историко-культурным корням) действует. Уровень ксенофобии в стране весьма высок и в этом нет ничего хорошего. Но этот вид национализма помог Беларуси сохранить государственный суверенитет.
Возвращаясь к Лукашенко, следует заметить, что авторитарные вожди рано или поздно уходят с политической сцены. В истории Лукашенко останется одним их политических образов, которыми он пользуется.
Но для современной политики Беларуси Лукашенко является весьма весомым фактором, влияние которого следует учитывать.

Алеся Цурбакова.

Беларускае Габрава – Аўцюкі.

(7-м хвілін беларускай мовы на Радыё-4)
Беларускі гумар.

У Беларусі есць саё Габрава. Толькі ў адрозненні аб Балгарскага, гораду – у беларусаў гэта дзве вескі якімя маюць назву Вялікія і Малыя Аўцюкі. Вескі гэтыя знаходзяцца ў калінкавіцкім раёне гомельскай вобласці, недалёка ад мяжы з Украінай.
Штогод праходзіць фестываль гумару ў Аўцюках, які першы раз адбыўся ў 2001 годзе.

Аня ты рыхтавалася да сенняшняй праграмы, і якую інфармацыю ты здабыла пра Аўцюкі?

У вёсцы Малыя Аўцюкі насельнікаў паўтары тысячы, што больш чым удвая, чым у Вялікіх Аўцюках, дзе жыве толькі 700 чалавек. Аднак, паводле перапісу жывелаў у мясцовых хлявах, выявілася адваротнае: пры меншай колькасці падворкаў у Вялікіх Аўцюках пеўняў ажно 80, што ў два разы больш, чым у суседзяў. Чаму так шмат пеўняў у Вялікіх Аўцюках застаецца таямніцай.

У вогулі палешукі – гэта адметны ад усіх беларусаў народ. Жывуць яны ў Палессі – гэта поўдзень Беларусі – край глухіх лясоў і шырокіх рэкаў.
Мова ў пелешукоў не беларуская-літаратурная, а свая таксама адметная, дзе шмат беларускіх словаў вымаўляюцца на украінскі лад, есць і ўласцівыя толькі палешукам словы.
Пад час фестываля ў вёсках праходзіць агляд-конкурс на лепшую гаспадыню, найпрыгажэйшую сядзібу, самага вернага сабаку. Конкурс мае назву “Швэнданне па хатах і маёнтках”.
З кожнай хаты на вуліцу гаспадыні павыносяць сталы, застаўленыя такімі прысмакамі, якіх будзеннай сталіцы не знойдзеш: па асаблівых рэцэптах прыгатаваныя дранікі і калдуны, румяныя булкі, каўбасы ды іншыя мясныя прысмакі.
А яшчэ абавязковыя мясцовыя напоі над назвай “Чароўная вадзіца”, настояныя на зёлках.

Нездарма дзявіз гэтых мясцінаў - “Аўцюкі на ўсё здатныя”.

Артур, а што такое швэнданне?

Аня, это разговорное слово, которое означает – шляться, шататься, окалачіваться. Сінонемы – бадзяцца, сноўдацца, блукаць, ацірацца.

Стваральнік фэстывалю і нязьменны старшыня журы, пісьменьнік, галоўны рэдактар

часопіса "Вясёлка" - Уладзімер Ліпскі, пастаянны рэжысёр, прафесар БДУ культуры і мастацтваў Пётр Гуд.
Галоўныя героі фестывалю гумару – гэта збіральны вобраз палешука – спадар Каласок і спадарыня Калінка.


На вялікі жаль я ў Аўцюках няколі не быў. Міма праяжджаў, калі ездзіў па трасе Гомель-Брэст. Бачыў вялікую выразаную з дрэва шыльду з напамінам аб тым, што Малыя і вялікія Аўцюка – сталіца беларускага гумару.
Затое ў мяне есць добрая гісторыя, якая здарылася ў Аўцюках са здымачнай групай гомельскага тэлебачання.
Машына теэлебачання з’ехала з трасы і накіравалася ў сталіцу – у Малыя і Вялікія Аўцюкі. Раптам іх спыняе міліцыянер. Выбачаецца, але кажа, што неабходна справіць стан кіроўцы – ці не п’яны ен. Бо зараз у весках свята, з’ехалася мноства гасцей. І трэба сачыць каб хто небудзь з кіроўцаў на сеў “у вяселым стане” за руль.
Кіроўца быў цвярозы, але калі вызначылася, што ў машыне тэлебачанне, якое будзе здымаць матэрыял пра Аўцюкі, міліцыянер загадаў, каб машына з’ехала з дарогі. Далей ён загадаў, каб з’емачная група выйшла з машыны, падыйшла да яго патрульнай машыны. З сур’езным выглядам міліцыянт адтварыў свой багажнік. І што убачылі там тэлевізіеншчыкі? Некалькі вялікіх бутэляў самагонкі. Але незвычайнай.
Міліцыянер растлумачыў, што да свят ен падрыхтаваўся загадзя. Гарэлка самаробная, настоеная на розных зелках, мое розны прысмак. А самае галоўнае – зараз перад іх вачыма самая лепшая гарэлка ў аўцюках. Такой добрай гарэлкі на свяце больш не ў каго не будзе. А гэта азначае, што тэлебачанне абавязана пакаштаваць гэтай гарэлкі тут і зараз. Каб сюжэт атрымаўся больж вяселым.
Не выпіць было нельга.
Па- першае гэта крымінальны артыкул – “Непадпарадкаванне прэдстаўніку міліцыі”.
Па-другое ў аўцюкоўскага міліцыянера так добра атрымалася разрэкламаваць сваю прадукцыю, што утрымацца ад напоя які весяліць было нельга.

У той дзень здымачная група яшчэ шмат чаго паспрабавала. Сюжэт атрымаўся добры, вяселы. Але самым галоўным успамінам застаўся аўцюкоўскі міліцыянер і яго фірмовы напой. Вось такія яны палешукі.

Артур Цурбакоў.

У пошуках беларускага кіно - МАСАКРА.

Калі я распавядаў пра творчасць беларускага драматурга і кінасцэнарыста Аляксея Дударава, я абяцаў падрабязней спыніцца на тэме беларускага кіно. Ну дык час надыйшоў.
Так здарылася, што лес мязне звеў з людзмі, якія непасрэдна звязаны з беларускім кіно. Таму я крышачку распавяду пра іх, а потым перайдзем і да гэтай тэмы глабальней.
Сябра майго дзяцінства – Максім Катаржэнка.
Яго бацька – знакаміты каскадзер Сяргей Катаржэнка. Максім выбраў сабе кінакар’еру аператара, паступіў у Менску, у Акадэмію мастацтваў. Але неяк ён мне паскардзіўся, што яго вучаць у Менску, як здымаць кіно ўчорашнега дня.
“Уяві – казаў ён – нас вучаць здымаць на такіх старажытных камерах, а ў Маскве ўжо ўсё працуюць на лічбавай тэхніцэ”. Зразумела, што Максім імкнуўся патрапіць у Маскву, і патрапіў.
Мой зямляк – аператар даволі добрага фільма – “Граф Монтэнэгра” , у наступным годзе выходзіць яго фільм “Казка” – хлопцу толькі 30, спадзяюсь яго чакаюць поспех і ўзнагароды. А мы будзем ганарыцца аператарам беларусам.
Другі сябра майго дзяцінства – унук аднаго з дырэктараў “Беларусьфільм”. Зараз ен працуе на тэлебачанне, а пра Беларусьфіль ен любіць казаць такі жарт – сто слушна называць гэтую кінастудыю Партызанфільм, бо за савецкія гады там наздымалі сотні кіламетраў кінастралялак пра партызан.
Некалькі маіх сяброў працавалі грымерамі і касцюмерамі на Беларусьфільм, калі вучылісь на мастакоў у Акадэміі мастацтваў. Шмат хто з сучасных беларускіх актораў здымаецца ў эпізодах расейскіх тэлесерыялаў, якія робяцца часта на базе Беларусьфільм, бо гэта ў шмат разоў танней, чым у Маскве.

Але перайдзем да беларускага кіно. На рахунку нацыянальнай кінастудыі Беларусьфільм каля 600 кінастужак. Яны былі зняты ў савецкія часы, таму зараз цяжка вызначыць каму належыць аўтарскія правы на іх. Кінастудыя мае намер судзіцца з расейскімі тэлеканаламі, якія маўляў незаконна паказваюць такія стушкі, як «Корцік», «Бронзовая птушка», «Рыжы, сумленны, закаханы», «Белыя росы», «Идзі і глядзі» і шмат, шмат іншэх.

А гісторыя беларускага кіно пачалася ў 1926 годзе, калі быў зняты першы фільм па аповесці Максіма Чачота. Наступным фільмам была стушка “Кастусь каліноўскі” 28 год.Потым з’явіўся шэраг фільмаў, самым папулярным з якіх быў – “Маё каханне”(1940), з музыкай Ісаака Дунаеўскага.
Пасля вайны былі створаны такія знакамітыя стужкі як «Заслонаў», «Гадзіннік спыніўся ў поўнач», «Міколка паравоз», «».Лзяўчынка шукае бацьку». Дарэчы гэты фільм на адным з кінафестываляў у Італіі атрымаў у 65 годзе прыз.
Трэба адзначыць значныя міжнародныя ўзнагароды беларускіх фільмаў.
Фільм рэжысера Турава «Праз могілкі» у 1994 годзе быў уключаны ў склад ста лепшых фільмаў аб вайне па вырашэнню міжнароднай арганізацыі ЮНЭСКА. Яго фільм “Людзі на болоце” атрымаў галоўны прыз на кінафестывалю тут, у Таліне ў 1982 годзе, таксама і ў Карлавых Варах у Чэхаславакіі. А кіно рэжысёра Турава «Я родам з дзяцінства», прызнана беларускай крытыкай лепшым беларускім фільмам усіх часоў.
Другі сусветна вядомы беларускі рэжысёр Пташук, Яго фільм “Знак бяды” атрымаў прыз у Югославіі ў 1987 і тэлекампаніі ВВС за лепшы неангламоўны фільм году. Таксама вядомы Яго серыял «Час выбраў нас», фільм «Вазьму твой боль».Мой самы любімы беларускі фільм “Дикае паляванне караля Стаха” рэжысер Рубинчик. Гэтая стужка атрымала прызы ў Італіі і Бельгіі ў 1980-м годзе. Мне падаецца, што гэта найбольш паспяховае кіно, якое адлюстроўвае беларусскую гісторыю, нацыянальны каларыт.

Фільм рэжысера Клімава “Идзі і глядзі” у 1985 атрымаў золата на маскоўскім кінафестывалю і ў Італіі і Партугаліі.А фільм рэжысера Бычкова “Горад мйстоў”, я Яго таксама вельмі люблю, здымаўся тут у Таліне ў1966 годзе. Дарэчы, Беларусьфіль зняў знакаміты фільм «Прыгоды Бураціна» - гэтую стушку ведаюць усе.
А вось іншым беларускім фільмам не пашчасціла выйсці на экраны. Напрыклад, стужка «Хрыстос прызямліўся ў Гародні» па раману Караткевіча 20 год праляжаў на паліцах. Не па савецку выглядала ў гэтым фільме сярэдневечная Беларусь – парушэнне догмы, значыць трэба забараніць.
Дарэчы, калі гутарку весці пра беларускае кіно, то гэта не толькі Беларусьфільм, Але і незалежныя вытворцы, вельмі часта забароненыя ў Беларусі і прызнаныя за мяжой.
Юры Хашчавацкі – рэжысер дакуменіаліст, на днях атрымаў ўзнагароду на кінафестывалю ў Нью-Ёрку за стужку «У пошуках ідыша». А ў роднай Беларусі за фільм «Звычайны прэзідэнт» яму ў той час пераламалі абедзве нагі. Мне пашчасціла сустрэцца са спадаром Хашчавацкім тут у Таліне, калі ён прэзентаваў свой фільм «Плошча» (я лічу гэтую стужку лепшым творам аб сучаснай Беларусі). Спадар Юрый казаў, што яму ў той час зламалі толькі косткі, Але не зламалі Яго характар. Тамму яго больш не чапаюць спецслужбы, бо зразумелі, што сапраўднага мастака можна забіць, Але не зламаць.
Гэта ж можна казаць і пра іншэх незалежных творцаў.
З імі цапер змагаюцца забаронай дэманстрацыі іх твораў. Напрыклад стужка рэжысера Андрэя Кудзіненка “Акупацыя містэрыі” – забаронена да публічнага паказу ў Беларусі. Бо рэжысер, як і ў выпадку з “Хрыстом” Караткевіча парушыў догмы, распавядаючы пра Беларусь у часы нацыскай акупацыі.

Дарэчы, кіно Беларусі, гэта і мультыплікацыйныя творы таксама. Беларускія мульцікі атрымліваюць прызы на міжнародных фестывалях. Але іх чамусці не бачыць глядач. У Эстоніі жыве спадарыня Вольга Пярн (дзявочае прозвішча Марчанка). Яна пачынала кар’еру мультыплікатара ў Менску, працавала на Беларусьфільм сем год, але з’ехала вучыцца ў ва Францыю, зараз жыве ў Эстоніі, бо ў Менску няма ўмоваў для творчасці, на вялікі жаль.
І яшчэ адна сумная рэч. Амаль што ў ва ўсіх фільмах зробленых у Беларусі няма нацыянальнай адметнасці, няма адмысловага каларыту. Мяркую таму, што фільмы рабіліся на базе Беларусьфільм рэжысерамі, якія прыязджалі з іншых рэспублік, як у стужцы “Белыя росы”. Фільм здымаўся ў Гародні, але атрымаўся не беларускім.
Растлумачыў гэтае становішча з беларускім кіно ў інтэрвью Радыё свабода драматург Аляксей Дудараў, якога я ўзгадваў у пачатку. Спадар Дудараў растлумачыў гэта праз вельмі маляўнічую прытчу: - У мяне пытаюць – кажа ён – колькі я маю вышэйшых адукацыяў – я адказваю – тры. Такі малады, калі ж ты паспеў – здзіўліна пытаюць у мяне. - Я адказваю – першую адукацыю атрымаў я, другую – мой бацька, а трэцюю мой дзед. Менавіта таму, я маю тры адукацыі.
Каб склалася нацыянальнае кіно, трэба стварыць школу нацыянальнага кіно, выхаваць некалькі пакаленняў. Але аператар Максім Катаржэнка і мультыплікатар Вольга Пярн ствараюць кінатворы не ў Беларусі, і гэта азначае, што мы згубілі яшчэ адно пакаленне творцаў. Шкада, але будзем аптымістамі, будзем чакаць новыя беларускія кінастужкі.

Артур Цурбакоў.






На экранах Беларусі з'явіўся новы фільм - Масакра (у перакладзе з ангельскай мовы – нешта жорсткае, крывавае).

Гэта стужка «Беларусьфільма», але гэта не «Беларусьфільм». Гэта нешта кардынальна новае па стылістыцы і задачах.
Фільм Масакра ў гэтым годзе адкрываў расейскі фестываль «Кінашок» у Анапе, там новы беларускі фільм не прынялі. Маўляў – мешаніна жанраў, нешта незвычайнае, такога кіно не бывае.
Містыка, эротыка, беларускія легенды – гэта не мешаніна – гэта жыцце. Аўтар назваў свой новы фільм - «бульба-хорар». Сапраўды, гэта першы беларускі фільм жахаў з бюджэтам амаль у мільён даляраў. Кінакрыты лічаць інакш – гэта проста «новае беларускае кіно». Гэта менавіта беларуская стужка, з’ява беларускай культуры, як. напрвклад, фільмы Кустурыцы — з’явы культуры сербскай.

З'емкі адбылісь у былым маентку князеў Чятверцінскіх в городскім поселку Жэлудок Щучынскга района, Белорускім дзяржаўным музеі народнай архитэктуры і быта. Таксама ў Брестскай Мнской обласцях. першакрыніца, ад якой адштурхоўвалісь сцэнарысты, - белорусска-літоўская легенда, опісаная Просперам Мерыме в навелле "Локіс".
Падзеі «Масакры» адбываюцца ў Беларусі ў 1860-х гадах, на фоне паўстання Каліноўскага. Край здранцвеў пасля імперскага тэрору. Забаронена трымаць нават звычайныя для побыту тых часоў стрэльбы.

Сюжэт фільму адбываецца ў графскім палацы. Госці графа Пазуркевіча, расейскія генерал і яго сын-вайсковец, усяляк прыніжаюць тутэйшых.
У палац да графа Пазуркевіча прыязджае і малады мастак Мікалай Казанцаў, які выдае сябе за прафесара з Пецярбурга. Ён збіраецца каталагізаваць рэдкую бібліятэку, за што разлічвае зарабіць грошай на вучобу ў Венецыі.
А ў палацы рыхтуюцца да вяселля Уладзіміра Пазуркевіча з маладой Ганнай. Але аказваецца, што імпазантная жанчына аддае перавагу Казанцаву. Яна просіць нерашучага маладога чалавека звезці яе ад графа, якога ўжо зусім і не кахае.
У фільме зняліся расейскія акцёры Дзмітрый Мілер (Пазуркевіч), Андрэй Назімаў (Казанцаў), Марыя Кудраневіч (Ганна), беларусы Святлана Зелянкоўская, Алег Гарбуз, Сяргей Журавель, Аляксандр Колбышаў… Рэжысёр — Андрэй Кудзіненка, сцэнарыст — Аляксандр Качан.
Але адну з галоўных роляў сыграў мядзведзь Сцепа – менавіта у мядведзя ператвараўся пярэварацень, які помсціць ворагам.
Спадзяюсь, што Масакра, гэта пераломны мумант у беларускай культуры. Ад традыцыйнага савецка-патрыятычнага кіно, беларусы пераходзяць да кіно гістарычнага. У наступным годзе будуць экранізаваць “каласы пад сярпом тваім” па Караткевічу.
А рэжысер Андрэй Кудзіненка некалькі год таму зняў даволі спрэчнае кіно – “Акупацыя містэрыі” – вельмі малабюджэтны, вельмі аўтарскі і вельмі нетрадыцыйны фільм, пра час нацыскай акупацыі ў Беларусі. Тады “Містэрыю” амаль, што забаранілі. Але відавочна нешта змянілась.
А акторка Настасся Зелянкоўская парадвала тым, што спела ў праеке "Такога няма нідзе". Песьні, стылізаваныя пад далёкія 60-я. Знакамітая акторка і сьпявачка Сьвятлана Зелянкоўская выконвае вясёлы рок-н-рол. Ёй дапамагаюць Л.Вольскі, П.Паўлаў, А.Дземідовіч і Ю.Ляўкоў, пераўвасобіўшыся ў танцавальны квартэт.
Мне, як аўтару «Бацькаўшчыны» часта робяць заўвагі – музыка не для нашага пакалення, гэта для маладых, якія «Бацькаўшчыну» не слухаюць. Дык вось, моладзь слухае нашую перадачу таксама. А новы праект беларускіх музыкаў "Такога няма нідзе" упэўнены – спадабаецца ўсем пакаленням.
Тамму будзем чакаць з'яўлення ў Эстоніі новага беларускага кіно, а ў эфіры «Бацькаўшчыны» новага альбому.

Артур Цурбакоў.





ИСТОРИЯ БЕЛОРУССКОГО КИНО

http://www.vak.org.by/index.php?go=Box&in=view&id=610

1. БЕЛОРУССКОЕ КИНО 20-х – 30-х ГОДОВ.

Постановление СНК БССР о создании треста Белгоскино (1924). Кинохроника. Киностудия «Советская Беларусь» в Ленинграде. Первый белорусский художественный фильм – романтическая киноповесть о событиях гражданской войны «Лесная быль» в постановке Ю.Тарича. «Кастусь Калиновский» В.Гардина, «Сосны шумят» Л.Молчанова. Литературная организация «Молодняк» и белорусское кино. Романтика подвига и острая публицистичность фильмов Ю.Тарича «Лесная быль», «До завтра», «Путь корабля», «Одиннадцатое июля». Творчество В.Корш-Саблина: эпический характер фильмов «В огне рождённая», «Первый взвод», лирические кинокомедии «Искатели счастья» и «Моя любовь». Судьба человека в переломный момент истории в фильме «Дважды рождённый» Э.Аршанского (сценарий Г.Кобеца).

2. БЕЛОРУССКОЕ КИНО 40-х – 50-х ГОДОВ.

Документальный фильм «Освобождение Советской Белоруссии» и его роль в развитии темы Великой Отечественной войны в киноискусстве республики. Движение от деклараций к исследованию в первых игровых картинах о минувшей войне «Константин Заслонов» А.Файнциммера и В.Корш-Саблина (сценарий А.Мовзона) и «Часы остановились в полночь» Н.Фигуровского (сценарий А.Кучара и Н.Фигуровского). Особенности детских фильмов Л.Голуба «Дети партизана», «Миколка-паровоз», «Девочка ищет отца». Кинематограф как популяризатор лучших работ национального тетра – «Павлинка», «Поют жаворонки», «Кто смеётся последним». Внимание к проблемам повседневности – «Счастье надо беречь», «Наши соседи», «Строгая женщина».

3. БЕЛОРУССКОЕ КИНО 60-х – 70-х ГОДОВ.

Расширение кинопроизводства. Приход на «Беларусьфильм» большой группы молодых кинематографистов. Новый взгляд на события Великой Отечественной войны в фильмах молодых режиссёров: В.Турова – «Через кладбище», «Я родом из детства», «Война под крышами», И.Добролюбова – «Иван Макарович», В.Виноградова – «Письма к живым», экранизациях произведений В.Быкова – «Третья ракета» Р.Викторава, «Альпийская баллада», «Волчья стая» Б.Степанова, «Западня» Л.Мартынюка. Поиски новых жанрово-стилистических решений – создание В.Четвериковым киноэпопеи «Пламя», В.Рубинчиком кинопоэмы «Венок сонетов». Традиционализм в решении историко-революционной темы – «Первые испытания» и «Крушение империи» В.Корш-Саблина. Кинопублицистика документальная («Хатынь, 5 км», «Штрихи к портрету», «Десять лет спустя, или Надежды и тревоги 10 «А») и игровая («Воскресная ночь», «Обочина», «Хроника ночи»).

4. БЕЛОРУССКОЕ КИНО 80-х – 90-х ГОДОВ.

Творческие достижения: экранизация В.Туровым романа И.Мележа «Люди на болоте», В.Рубинчиком повести В.Короткевича «Дикая охота короля Стаха», В.Рыбаревым романа В.Адамчика «Чужая батьковщина». Новое осмысление темы Великой Отечественной войны в фильмах «Иди и смотри» Э.Климова (сценарий А.Адамовича), «Знак беды» М.Пташука (по повести В.Быкова), в документальных киноциклах В.Дашука «Я из огненной деревни» и «У войны не женское лицо». Кризисная ситуация в кинематографе республики на рубеже XXI века. «Кооперативное кино». Снижение творческих критериев. Новые аспекты решения темы Великой Отечественной войны в фильме М.Пташука «В августе 44-ого».

Идеальный депутат - Шатько.

(Дела в Новобелицком округе, г. Гомель)

Депутат Палаты представителей от Новобелицкого округа Шатько – зам председателя общественного объединения «Белая Русь», председатель республиканских студенческих советов, зам. пред. «Белорусского славянского комитета» не может быть отозван.

Он много хорошего сделал для округа: пустил автобусы, отремонтировал дороги, реконструирует здания и т.д и т.п.

Но только «идеальный» Шатько немножко подпортил избирателям настроение. Он проголосовал за лишение льгот всех жителей Беларуси – единственной страны Европы, в которой льгот нет.
Правда, следует заметить, что Шатько на встрече с избирателями на одном из заводов Новобелицы говорил что льготы у них заберут, потому что они не против, а если бы они собрались и запротестовали то Шатько бы их поддержал и льготы не заберут. Эту белиберду Шатько выдавал шестерым пришедшим на встречу с ним. Вот такой рейтинг у депутата - 6 человек в зале на 300 мест. не хотят люди видить этого Шатько.

Активисты Новобелицы начали процесс отзыва депутата, который не справился с обязанностями. Он не защитил своих избирателей, он позволил украсть льготы у нуждающихся людей.

Кстати, Фамилию своего депутата знали единицы. На выборы ходили, оказывается, тоже единицы. Шатько избирался безальтернативно – это весьма характеризует легитимность каждого «народного избранника».

Во время лишения граждан льгот, активисты собрали 400 подписей, под требованием к депутату отчитаться. Артуру Цурбакову пришёл ответ от «идеального депутата», о готовности встретиться с избирателями, если Артур организует эту встречу.

В администрации района Артуру помогать отказались – «У нас нет помещений, а депутата мы регулярно возим и показываем на встречах с избирателями» - сказала госпожа Довгало - зам главы администрации Новобелицы.

Значит, депутат Шатько не хочет встречаться с избирателями. В этом случае такой «народный избранник нам не нужен». Начался сбор подписей для организации собрания по созданию инициативной группы по отзыву депутата. Собрано 600 подписей, 150 из них отосланы в Городской совет депутатов – председателю.

Ответ не заставил себя долго ждать. Президиум горсовета решил отклонить просьбу избирателей.

«Шатько очень хороший, он ничего не нарушал, основания ничем не мотивированы и не соответствуют действительности. Избиратели подписывались против отмены льгот, а не под отзывом депутата».

- Ожидаемый результат - говорит Артур Цурбаков – основная наша цель привлечь внимание к проблеме, а не отзыв несчастного гражданина Шатько.

- Наш месседж избирателю таков – «Если государство отказывается обеспечивать социальные гарантии – зачем тогда институт государства? Если депутат не защищает наши интересы – зачем нужен такой депутат?».

Избиратели понимают, что их обманули. Люди активно ставят подписи.

Наша основная цель в этой акции – подготовка к парламентским выборам, вернее к их имитации.
Мы доносим наш месседж людям, формируем базу избирателей (адрес, имя, телефон), рассылаем благодарственные письма. Самое интересное, что наши действия абсолютно легальны. Представьте, в «последней диктатуре Европы» мы можем ходить по квартирам и говорить людям правду!
Я очень советую представителям демократических сил, инициировать подобные процессы в своих округах. Этим вы сделаете шаг в сторону будущей демократической Беларуси.

(продолжение следует)

Артур Цурбаков.

Ларыса Геніюш. (цыкл "Беларуская літаратура" на Радыё-4, Эстонія)

Паважанае спадарства,
сення тэмай нашага музычнага агляду будзе альбом, які цалкам прысвечаны творчасці

беларускай паэткі, пісьменьніцы, грамадзкай дзеячцы - Ларысы Геніюш. Альбом пад назвай «Жыць для Беларусі» быў створаны да 95-х угодкау паэткі, творчасць якой беларусы шчыра любяць.
Абавязкова трэба паведаць некалькі словаў пра стваральникаў альбому.
Беларуская музычная альтэрнатыва — недзяржаўнае, маладзевае аб’яднанне. Створана ў 1996 г. - асноўная мэта дзейнасці — падтрымка нацыянальнай музычнай і рок-культуры. Вялікае дзякуй хлопцам, якія над альбомам працавали:
Віталь Супрановіч - мэнэджэр
Вітаўт Мартыненка – рэдактар праекту.

Канешне нельга забываць і пра музыкаў. Яны выконваюць музыку у розных стылях – барды, рок-музыкі, класічныя выканаўцы. У альбоме спяваюць як маладыя таленавітыя, але яшчэ не вельмі вядомыя музыки, так і сусветна вядомыя беларускя выканаўцы – такія як - Уладзiмiр Мулявiн и ПЕСЬНЯРЫ.

песня……………………………3 – (2.57) У песни есць хлеб

Ларыса Геніюш прайшла складаны, але вельмі цікавы і плены жыцёвы шлах.
Нарадзілась паэтка ў 1910 годзе ў маёнтку свайго бацькі – заможнага селяніна ў Ваўкавыскім раёне, Гарадзенскай вобласьці.
У 1935 годзе, пасля шлюбу, выяжджае да мужа - студэнта-мэдыка ў Прагу. Першыя свае вершы паэтка апублікавала ў 1939 годзе. А ў 1942 годзе пабачыў сьвет першы зборнік яе паэзіі.

Прыгадаем, што гэта былі страшэнныя часы ў гисторыі Еурапейскага кантыненту.
У 39 годзе не стала Польшы і родныя мясціны паэткі зрабіліся часткай СССР. Бацьку паэтки расстралялі, сем'ю выслалі. А ў Чехию прыйшли нямецкия захопнікі.
Ларыса Геніюш у гэты час актыўна дзейничае ва ўрадзе Беларускай Народнай Рэспублікі на эміграцыі. Захоўвае і парадкуе архіў БНР, апякуецца над беларускімі эмігрантамі, палітычнымі ўцекачамі і ваеннапалоннымі.
Пасля прыходу савецких войскау ў Прагу, сям'ю паэткі арыштавалі.
Ларысу і Янку Геніюшаў асуджаюць на 25 гадоў кожнага. У зняволінне нашая гераіня паказвае прыклад фенаменальнай духоўнай трываласьці, яднае вакол сябе беларусаў, піша вершы. Сярод вязьняў Ларысу Геніюш клікалі пяшчотна - «Маці». За кратамі Геніюшы правялі 8 гадоў, выйшлі на волю ў 1956 годзе.

Трагічны лёс напаткаў сям'ю Ларысы: у ссылцы памерлі маці і сёстры; два браты, адзін з яких ваяваў на баку немцау, други на баку савецких войскау - загінули на вайне. Сына Гениюшау пакинули жыць у Польшчы, савецкия улады забаранили бацькам з им сустракацца.

Амаль дзесяць гадоў творчасьць паэткі была пад забаронай. Упершыню яе пасьлялягерныя вершы трапілі на старонкі беларускіх часопісаў у 1963 годзе. Толькі ў 1967 годзе, дзякуючы тагачаснаму Старшыні Вярхоўнага Савету БССР – славутаму пясьменнику Максіму Танку, быў выдадзены першы ў Беларусі зборнік твораў Ларысы Геніюш, які адрэдагаваў на грамадзкіх асновах другі славуты пясьменнік Уладзімір Караткевіч. Пры жыцці паэткі выходзяць два зборы вершаў, книжкі для дзетак.

Памерла Ларыса Геніюш у 1983 годзе. Пасьля адпяваньня ў царкве паэтку праводзілі ў апошні шлях тысячы аднавяскоуцау. Пахавалі яе поруч з мужам, на ўзвышшы.

песня …………………………21 - (2.17) Каса

У 1999 годзе Пракуратура Беларусі адмовіла ў рэабилитацыы Ларысы і Янкі Геніюшаў.

Нашыя героі, нажаль, засталіся «ворагамі народу» і для сучаснай Беларуси. Мабыць, таму што спадарыню Ларысу не змог зламаць на допытах сам міністар дзяржбясьпекі БССР – вядомы злодзей - Лаўрэн Цанава? Тамму што паэтка мужна вытрымала катаваньні? Засталася сабой?

Добра, гэта азначае, што ў нас, сучасных беларусаў, засталася мажлівасць паставіць апошнюю кропку ў лесе паэткі. А зараз давайце паслухаем верш, яки нам прачытае сама спадарыня Ларыса.

верш ……………………………11 – Беларусь – галубочак белы

песня…………………………….28 – (4.07) Мулявин

Паўстанні ў Беларусі / Uprising in Belarus (1830/1863)

http://www.youtube.com/watch?v=cDiplaz0W64&feature=player_embedded

Дакументалістыка і відыя кліпы.

Учебник белорусского языка

http://padrucnik.by.ru/downloads_ru.htm


Здесь можете бесплатно для личного использования скачать учебник белорусского языка (файлы занятий и приложений, белорусско-русский словарь, ключи к упражнениям). Затем можете сделать распечатку или работать с книгой на компьютере, как Вам удобнее.
На сегодняшний день учебник существует в электронном виде (если не считать примерно 30 копий, которые мы за свой счёт размножили и разослали в начале 2001 года заинтересованным лицам и организациям).

Справка. Восьмая редакция учебника (доработанная и исправленная в январе-марте 2003 года) составляет 260 страниц. Файлы записаны в формате PDF. Это означает, что для пользования учебником Вам необходима программа Adobe Acrobat Reader, которую можно бесплатно скачать с web-сайта компании Adobe Systems, Inc. Кроме того, все файлы сжаты архиватором ZIP, чтобы ускорить скачивание.

http://padrucnik.by.ru/downloads_ru.htm

7-м хвілін беларускай мовы з Аняй/Алесяй на Радыё-4

1 - КВАТЭРА
(7-м хвілін беларускай мовы з Аняй/Алесяй на Радыё-4)

У радыё уроках беларускай мовы на Радые-4 мы пераходзім да больш вузкіх тэмаў.

Напрыклад, сення гутарка пойдзе пра тое, што абавязкова сустракаецца у нашым жыцці кожны дзень – інтэр’ер, ці калі ужыць беларускі тэрмін, то абсталяванне кватэры, ці дому.
Мала хто з нас жыве ў манаскіх кельях, у пячорах ці на дрэвах, як пустэльнікі, самотнікі (отшельнікі).
Мне на памяць прыбягае толькі святы Кірыла Тураўскі – беларускі багаслоў, філосаў, які значную частку жыцця правеў у аддаленні ад людзей ў затворы ў кельі ў Турааве ў Барысаглебскім манастыры ў 1161 годзе. Даўно гэта было.

А зараз запрашаю вас у госці ў кватэру да спадарыні Алесі, якая дапамагае нам вывучаць беларускую мову. Алеся жыве ў пяціпавярховым доме (пятіэтажном доме), у центры города.
- Але як знайсці ваш дом, сп. Алеся?
- Гэта не складана, ад прыпынка (остановкі) ідзіце проста (по-русскі это означает прямо) і хутка убачыце над навакольнымі дамамі зялёны дах (крышу). Гэта і ёсць мой дом.

Дом я сапраўды знайшоў без прыгод і блукання. Але для пачатку мяне павінны ўпусціць у пад’езд. Я націскаю на кнопку дамафону і чую:
- Прывітанне Артур, ласкава запрашаю, мая кватэра на трэццем паверсе (на третьем этаже).

Я узнямаюсь па лесвіцы трымаючыся за парэнчы (періла). Прыступка за прыступкай (ступенька за ступенькой) і вось ён трэці паверх. Дзверы адчынеы – гаспадыня ўжо чакае на мяне.

- Првывітанне, праходзь, калі ласка.

Я апынуўся ў вялікім калідоры вітальні (пріхожей), з левага боку люстра (зеркало это люстэра, а вот люстра по беларускі это люстра, жырандоля), з правага боку - шафа для вопраткі. Заканчваеца калідор уваходам у прыбіральню (туалет с ванной), але мне туды пакуль што не трэба. Спачатку пагляжу кватэру Алесі.

- Алеся ў цябе ўсе так прыбрана, бачу, што ты чакала гасцей.
- Не я люблю чысцьню, таму ў мяне заўседы так. Але гасцям я вельмі рада.
Гасцей звычайна чакаюць і чысціня і пачастункі. Толькі спачатку я пакажу табе кватэру.
У маёй кватэры тры пакоі (трі комнаты) – зала ці гасцеўня (зал, заметьте - женского рода, а гассцінная это гасцеўня), дзіцячы пакой (децкая) і спальня.

- Які шыкоўны дыван у тваёй зале (дыван по-русскі это ковер, а вот діван, на белорусском языке означает сафа). Які файны дыван! Гэта сапраўдная шэрсць?
- Так ен вельмі стары, нават старажытны, і дастаўся мне па спадчыне ад дзядулі, які працаваў у Сярдняй Азіі.
- Затое сафа з фатэлямі (діван с кресламі) у цябе зусім новыя, зручныя і прыгожыя. І шторы на акне вельмі пасуюць да іх.
- Так, імі я таксама ганарусь, і яшчэ звярні увагу на столь (на потолок). Ты бачыш люстру. Гэта вельмі таражытная рэч. Такія зараз толькі ў музэях. Гэта спадчына ўжо ад бабулі.

- Алеся, а ў дзіцячым пакоі такія цікавыя шпалеры (інтересные обоі), я нават не ўяўляю дзе такія можна набыць.
- Мой хлопчык любіць маляваць. Частку малюнкаў на шпалерах зрабіў ён сам. Гэта адмысловыя шпалеры. Яны для гэтага і разлічаны, каб на іх маляваць.
- А столь чаму не расфарбаваны?
- Туды мой сын яшчэ не дабраўся.

У спальні вялізны ложак (большая кравать), ды вялізарнае люстэра (огромное зеркало). І таксама ўсё абсталявана з вялікім густам.

- Алеся, у цябе шмат люстраў у кватэры. Менавіта таму ты так добра выглядаеш?
- Дзякуй за камплімент. Мажліва і таму, але люстры я люблю за тое, што яны ствараюць адчуванне дадатковай прасторы і робяць памяшканні (помешенія) больш светлымі. Я люблю святло. (мне нравітся свет).
- Алеся а дзе ты захоўваеш былізну: коўдры, прасцірадлы, навалачкі (белье –одеяла, прастынкі, навалачкі)
- Шафа да бялізны схавана менавіта за гэтым вялікім люстрам. Яна усталявана ў сцяну. (Следует заметіть, што шкаф – по-белорусскі шафа тоже, как і зал імеет женскій род). Гэта прапанаваў зрабіць мой муж. Я маю давер да яго густу.

- Алеся, мы яшчэ не былі ў кухні. Там таксама павінна быць усе ідэальна і прыгожа.
-Давай пабачым.
- Як я і спадзяваўся – чысціня і парадак. Але які прыгожы посуд! Дзе ты гэта ўзяла? Чыя гэта спадчына? (от кого это досталось в наследство?)
- Падаецца, што гэты посуд пакіну ў спадчыну ўжо я. Бо я калекцыяную разнастайны посуд. Абавязкова нешта купляю, калі бываю ў вандроўках. Але я намагаюся, каб адно пасавала да другога. Напрыклад, відэльцы ды лыжкі з Азіі (вылкі і ложкі), а кубачкі і сподачкі (чашкі і блюдца) з Паўночнай Еўропы. Гэтыя талеркі (тарелкі) з Афрыкі, а гэтыя талеркі мне прывезлі сябры са Злучаных Штатаў (Соедіненных Штатов), там я яшчэ не была.
На паліцах (на полках) шклянкі ды бакалы – гэта знакамітае багемскае шкло.
Дарэчы, ты што будзеш піць гарбату ці каву (чай ілі кофе), у мяне есць і какава (какао) – сын вельмі любіць менавіта какаву.
- Усе залежыць ад таго, чым ты будзеш частаваць. Я пыйшоў да вас у госці з тартом. Ён чакае ў калідоры на тумбачцы.
- У мяне есць халодныя прысмАкі – вяндліна і сыры, але есць і салодкае – сама спякла.
- Тады я пачну з гарбаты. Але ці хутка прыйдзе твой муж і сын?
- Яны як раз паспецюць да гарбаты. Сення ў сына былі спартыўныя спаборніцтвы ў школе, муж заўседы балее за яго. Хутка даведаемся пра вынікі.

Артур Цурбакоў.